Kralların av tüfeği: Purdey

Çocukluğumun en güzel anıları arasında ailenin büyükleriyle geçirdiğim zamanlar yer alır. Dedemin evinde bazen dönemin siyasetçilerinin ziyaretlerindeki hararetli tartışmalar… Kimi zaman dedem ve şürekasıyla toplanıp otomobillerle Ömür Lokantası’na gidip onların döner, benim sosisli sandviç yediğim neşeli sohbetler… Çarşamba günleri Mekteb-i Sultani’nin kapısından beni alıp kimi zaman Degüstasyon Lokantası’na ya da Abdullah Efendi’ye yemeğe, kimi zaman da Markiz Pastanesi’ne çaya götürdüğü günler… Hepsi giderek pastel renklere bürünen ama kokusu hâlâ taptaze burnumda anılar…

En keyiflisi ise kuşkusuz kış tatillerinde dedemin evinde kaldığım zamanlardı. Dedemden dinlediğim hikayeler, onun gençlik anıları, yaşamından kesitler anlatıp nasihat etmeden ettiği nasihatler… Hiç unutmadıklarım arasındaysa bazı sabahlar, ben uykunun en tatlı yerindeyken evde kopan kıyamet var. Alt kattaki hengâme, çalışan otomobiller, heyecanla havlayan köpekleri Jeep Wagoneer’ların ya da Land Rover’ların arkasına koymaya çalışan şoförler. Böyle günlerde ne zaman yataktan çıkıp aşağı inmeye kalkışsam, “Hadi sen yatağına marş marş!” diye terslenir, kargaşanın ve gürültünün sebebini çözemezdim.